We zijn geen onbekende in de tragische nieuwsberichten die de samenleving achtervolgen. De groeiende lijst met steden als Parijs, Brussel en Istanbul die zijn getroffen door zinloze terroristische aanslagen is genoeg om iemand diepe droefheid of brandende woede te bezorgen. En ik ben het daarmee eens: een van die emoties voelen is volkomen gerechtvaardigd. Maar laten we, terwijl we menselijke gevoelens laten ontstaan, ook bedachtzaam zijn om niet toe te geven aan een van hen: angst.
Zie je, ik ben een reiziger. Mijn hart slaat een slag over telkens als ik voel dat die vliegtuigwielen een landingsbaan verlaten. Een van mijn browsertabbladen is altijd een kaart waarop mijn volgende avontuur wordt uitgezet. En het doet me pijn dat een van de eerste dingen die ik opvalt elke keer als een van deze tragedies toeslaat, de angstgevoelige opmerkingen zijn die mensen maken over mijn aankomende reizen.
Doe voorzichtig. Luchthavens zijn tegenwoordig enge plekken.
Houd je hoofd op een draaibeweging.
Weet je zeker dat je nog steeds wilt gaan, dan zou ik heroverwegen of ik jou was.
Begrijp me niet verkeerd. Ik ben geen onbekende om bang te zijn. Ik heb mijn deel van het midden van de nacht gegooid met draaien over grote projecten, gespannen argumenten of gezondheids- angsten. Maar alsjeblieft, alsjeblieft, wees niet bang om te reizen.
Reizen is een vitale leraar. Het onthult dat het ontmoeten van mensen met tegengestelde ideeën niet gevaarlijk, eng of verdeeld hoeft te zijn. Het herinnert ons eraan dat we allemaal verbonden zijn, allemaal mensen, en vaker wel dan niet, allemaal vriendelijk van hart.
Ik zou je een heleboel redenen kunnen geven waarom je dat niet zou moeten zijn. Om te beginnen hebben de motieven achter deze aanvallen bewezen dat ze overal konden gebeuren, voor ieder van ons. Ik zou zeggen dat je nergens echt veilig bent (hoewel je je misschien niet beter voelt). Bovendien leven we in een door reclame gedreven samenleving. Nieuwsorganisaties weten dat hoe meer klikken ze kunnen genereren, hoe meer weergaven ze kunnen krijgen, hoe meer geld ze binnenhalen. En hoe meer onze angst groeit, hoe groter de kans dat we een goed oog houden op goed geïnformeerde updates (voeg steeds groter wordende klikken in).
Maar laten we die punten opzij zetten. En alsjeblieft, luister als ik zeg dat ik het serieuze gewicht van deze aanvallen niet kleineer of ontken dat ze een groot probleem zijn - omdat ze dat wel zijn. Ik besef dat er een ernstige duisternis bestaat tussen ons. Mijn hart breekt voor het verloren leven van moeders, kinderen, echtgenoten, vrienden - alles is te snel verdwenen.
Maar hoewel het kwaad bestaat, geloof ik dat de liefde nog meer toeneemt. En zo stopt het stoppen van onze reiservaring ons niet met enig kwaad, maar berooft ons alleen van de vreugde die we kunnen ontvangen en de liefde die we kunnen verspreiden als we dat doen.
Reizen is een vitale leraar. Het onthult dat het ontmoeten van mensen met tegengestelde ideeën niet gevaarlijk, eng of verdeeld hoeft te zijn. Het herinnert ons eraan dat we allemaal verbonden zijn, allemaal mensen, en vaker wel dan niet, allemaal vriendelijk van hart.
Toen ik voor de eerste keer naar Frankrijk ging, was ik verdwaald in Marseille en probeerde ik een markt te vinden om wat lavendelproducten mee naar huis te nemen. Het was Bastille Day en de meeste winkels waren gesloten (alleen mijn geluk). Ik vroeg een man op straat (die geen Engels sprak) om hulp. En na een paar minuten van echte inspanning (en een heleboel onofficiële gebarentaal) slaagde hij erin me in de juiste richting te wijzen voordat hij met een warme glimlach van weg ging.
Het stoppen van onze reiservaring redt ons niet van enig kwaad, maar berooft ons alleen van de vreugde die we kunnen ontvangen.
Ik weet niet hoe die man en ik vergelijkbaar of verschillend waren met betrekking tot onze religieuze overtuigingen, inkomens of andere betwistbare kwesties. Maar die dag werd ik eraan herinnerd dat geen enkele muur, zelfs geen taalbarrière, het licht van menselijk fatsoen en vriendelijkheid kan verbergen.
Dat is wat er gebeurt als we reizen. En dus als we stoppen, geven we angsten op die ons van elkaar verbergen. We voeden de gigantische leugen die wij versregels, wie ze ook mogen zijn.
Ik wil in de eerste plaats niet in een wereld van lafaards leven. Ik wil leven tussen mensen die dapper zijn - die het beste in elkaar geloven. Die geloven dat liefde altijd het kwaad zal overwinnen. Die bereid zijn om meer te weten te komen over de wereld en alle fascinerende mensen die er wonen.
We moeten de angst niet laten dicteren hoe we ons leven leiden. Ik ben dol op reizen en ik weiger om iemand dat ooit van me af te laten nemen. En dus zelfs als alle critici gelijk hebben over hun angsten, zelfs als ik bang zou zijn, zelfs als het ongelooflijk roekeloos en stom van me is om over de hele wereld te blijven reizen, zal ik niet stoppen. Omdat ik liever een leven leid dat gevuld is met al het wonder en de vreugde die reizen oproept dan een eeuwigheid knuffelen die warm en toch vreselijk verveeld ligt, in mijn comfortzone.
Ze zeggen om te reizen is om te leven. Dus laten we luid leven en met alle passie en liefde voor elkaar kunnen we opbrengen.