Welnu, mijn vrienden en collega-lezers, we wisten dat de dag uiteindelijk zou komen: mijn eerste echt negatieve beoordeling van boeken.
Ik ging lezen Fates en Furies door Lauren Groff in de maand mei, na verschillende positieve reviews via te hebben gehoord The New York Times Bestsellerslijst. Het boek volgt het huwelijk van schijnbaar perfect paar Lotto en Mathilde, en onderzoekt wat er nodig is om een huwelijk perfect te laten lijken. Vermoedelijk is het hedendaagse fictie (a la Verdwenen meisje of The Girl on the Train), maar met meer poëtisch proza en literaire stijl.
Ik probeer elk boek dat ik lees leuk te vinden. Ik probeer nieuwe boeken te starten met een positieve ingesteldheid, want uiteindelijk is mijn doel om meer boeken te lezen en andere vrouwen aan te moedigen hetzelfde te doen.
Daarom Fates en Furies was vooral teleurstellend, want ondanks al die mentale inspanningen kon ik mezelf er nog steeds niet toe brengen de personages of hun verhaallijnen aardig te vinden.
Maar laat me eerst een paar dingen noemen die ik goed vond aan het boek, voordat ik het zo zorgvuldig vernietig.
1. De brutale en eerlijke kijk op het huwelijk van het boek was schokkend en verfrissend.
Ik ben vijf jaar getrouwd. Hoewel we nog steeds enorm verliefd zijn en een gezond, functionerend partnerschap hebben, maak ik me geen illusies over hoe een moeilijk huwelijk eruit kan zien. Toch heb ik zelden (of nooit) echte, eerlijk-naar-God-representaties gezien van deze strijd die in de media wordt geportretteerd. Terwijl soms dingen over de top voelden, waren er delen van het boek waarin Groff perfect de zelden-gesproken-dynamiek inkapselt van het zich voor eeuwig aan iemand binden.
2. Er waren momenten dat het (overigens pretentieuze) proza echt gelukt was.
Het boek maakt gebruik van flitsende, soms onhebbelijk bloemrijke taal waarbij ik mijn ogen minstens eens in de zoveel tijd op mijn hoofd liet rollen. Er waren echter misschien vijf of zes keer een bijzonder schrijnende paragraaf die me gewoon in de buik sloeg. Als het boek opnieuw had kunnen worden bewerkt om meer op deze elementen te focussen, had ik het gevoel dat het veel succesvoller was geweest.
Met name één zin heeft me echt geraakt: Grote delen van haar leven waren witte ruimte voor haar echtgenoot. Wat ze hem niet vertelde, balanceerde keurig met wat ze deed. Toch zijn er onwaarheden gemaakt van woorden en onwaarheden gemaakt van stilte, en Mathilde loog alleen maar tegen Lotto in wat ze nooit zei.
3. Dat is eerlijk alles wat ik heb. Nu, het slechte.
Zoals ik eerder al zei, gebruikt Groff proza dat opgeblazen en overschreven is, zodat je de wanhoop kunt voelen om op elke pagina een literair meesterwerk te zijn. Ik ben hier allemaal voor een paar fantastische beschrijvingen hier en daar, maar het is moeilijk om aan boord te blijven wanneer je op deze pagina's om de zoveel pagina's begroet wordt: Haar moeder had naar kou en schubben geroken, haar vader van steenstof en hond. Ze stelde zich voor dat de moeder van haar echtgenoot, die ze nog nooit had ontmoet, een vleugje rottende appels had, hoewel haar briefpapier stonk van babypoeder en rozengeur. Sallie was zetmeel, ceder. Haar dode grootmoeder, sandelhout. Haar oom, Zwitserse kaas. Mensen vertelden haar dat ze lachte als knoflook, als krijt, helemaal niets. Lotto, schoon als kamfer in zijn nek en buik, als geëlektrificeerde centen bij de oksel, zoals chloor in de lies.
Later overweegt een personage de nachtelijke hemel, denkend daar was de maan, grommend. Strak, veranderlijk, die maandelijks verandert in haar cirkel.
Al dergelijke paragrafen zouden aanvaardbaar zijn als er in het hart dynamische, sympathieke karakters zouden zijn - maar dit is absoluut niet het geval. In Gone Girl (waarin dit boek vaak wordt vergeleken met de verschuiving van man naar vrouw halverwege) waren er op zijn minst flarden van de mensheid in beide hoofdpersonen die je hielpen om hen te haten.
In Furies, zowel Lotto als Mathilde zijn behoorlijk verwerpelijk. Hun wereld is er een van rijkdom en extreem voorrecht en ze blijven zich daar volledig van bewust, gedragen zich (altijd) alsof hun leven de zon is en de rest van het zonnestelsel draait gewoon om hen heen. Het is voor mij moeilijk om duidelijke voorbeelden hiervan te geven zonder flagrante spoilers, maar ik denk dat hun gedrag dat vanaf het begin vrij duidelijk maakt.
Naar mijn mening krijgt dit boek een moeilijk nee. Er waren te veel grote wegversperringen in Furies om te voorkomen dat ik ervan geniet.
Maar zoals ik al zei, het is gewoonmijn mening-mensen die ik slimmer vind dan ik, zeggen dat ze ervan houden. Als je het volledig oneens bent met mij, voel je vrij om mijn oordeel in de commentaren te bashen.
En hoe zit het met juni
Voor de maand juni ben ik ZO ONZOND om te lezen Het huis op Mango Street.
Ik koos dit boek om een aantal redenen: het is gemakkelijk en licht, de perfecte leeservaring wanneer je het zwembad of strand raakt; het is een klassieker waarvan ik denk dat velen van ons hebben gehoord en willen lezen, maar nooit zijn omgekomen; en in haar snel te lezen, leuke verhalen zijn lessen feminisme en wat het betekent om een volwassen vrouw te worden in een wereld die gebouwd is om te falen. Ik schrijf slechts twee hoofdstukken terwijl ik dit schrijf, maar ik ben dol op elke pagina.
Ga zoals altijd naar Twitter of Instagram met #TheEverygirlReads als je alle literatuur over dingen wilt chatten.