Als een 20-iets schrijft Marianne LeVine nog steeds over haar levensverhaal - terwijl ze verslag uitbrengt van de belangrijke verhalen die in het leven van anderen gebeuren. Met haar indrukwekkende graden en haar acceptatie in het Stanford Graduate Programme in de journalistiek, is ze de wereld van rapporteren binnen gegaan met de wens om een verschil - en is doorgegaan met het schrijven van artikelen die haar onmiskenbare schittering bepalen.
Vanaf het starten van een internationale journalist tot het landen van haar huidige job, zoals een POLITICO-verslaggever in Washington, DC, toont de reis van Marianne de voordelen van hard werken en de magie die plaatsvindt door het meedogenloze nastreven van het bereiken van je eigen doelen. Hier praat ze met ons over andere favoriete onderwerpen om te dekken, haar tips voor aspirant-journalisten en haar hoop op de toekomst.
Naam: Marianne LeVine
Leeftijd: 26
Huidige titel / bedrijf: Reporter, POLITICO
Plaats: Washington, D.C..
Opleiding: Stanford universiteit
Wat was je eerste baan buiten de universiteit en hoe ben je daar terechtgekomen
Mijn eerste baan na mijn studie was op POLITICO. Ik legde de positie op het labor-team van POLITICO neer door een combinatie van netwerken en gelukkige timing.
Met bachelordiploma's in Internationale Betrekkingen en Frans van Stanford, ging je vervolgens afstuderen van Stanford's Graduate Program in Journalism. Wist je altijd dat je een journalist wilde worden?
Ik wist niet altijd dat ik journalist wilde worden. Ik ging naar de universiteit en dacht dat ik naar de rechtenstudie zou gaan of voor een non-profitorganisatie zou werken die zich richtte op conflictoplossing of internationale ontwikkeling. Ik besefte dat ik ongeveer halverwege de universiteit journalist wilde worden. Ik zag journalistiek als een manier om mijn interesse in beleid en politiek te combineren met mijn verlangen om een betere schrijver te worden. En ik leerde dat het een manier was om voor altijd een student te zijn.
Je hebt ook geïnterneerd in het bureau van Los Angeles Times. Wat heeft deze ervaring je geleerd en hoe heeft het jou als professional gevormd?
Mijn stage bij het bureau van de Los Angeles Times in Washington, D.C., was een van de meest waardevolle ervaringen die ik had. Het was mijn eerste keer dat ik in een echte redactiekamer werkte en de druk moest weerstaan die gepaard ging met een snelle omgeving. De stage was een uitdaging - ik kwam er niet achter hoe ik een verhaal in Washington, D.C. moest melden en had veel hulp nodig bij het schrijven van leads.
Bovendien leerde de stage mij het belang van een zeer gestage fact-checking. Ik kreeg meer correcties dan ik me zou willen herinneren, maar de pijn van het maken van die fouten maakte me vandaag een veel voorzichtiger verslaggever. Ik ben de redactie daar erg dankbaar voor hun geduld. De ervaring heeft me ook geleerd hoe belangrijk het is om mentors te hebben waar je naar opkijkt. Toen ik stagiair was, ontmoette ik Neela Banerjee, die een geweldige onderzoekende verslaggever is en die een mentor en een vriend is geworden.
Ik kreeg meer correcties dan ik me zou willen herinneren, maar de pijn van het maken van die fouten maakte me vandaag een veel voorzichtiger verslaggever.
Bron: C-SPAN
Ondanks de competitieve wereld van de journalistiek, was je een Employment & Immigration-verslaggever bij POLITICO Pro voordat je bij POLITICO kwam. Welk advies heb je voor aspirant-journalisten over het zoeken naar een baan
Mijn advies aan aspirant-journalisten die op zoek zijn naar een baan is om journalisten te vinden wier werk ze bewonderen en om informatief interviews te vragen, om hen te vragen hoe ze daar terecht zijn gekomen. Daarnaast zou ik adviseren open te staan voor verschillende soorten instapbanen. Er is tegenwoordig geen lineaire baan in de journalistiek, wat eng maar ook spannend is. Ik zou ook willen voorstellen om te solliciteren op plaatsen waar mentoring van jongeren wordt gewaardeerd op plaatsen die meer bekend zijn.
Laat je niet ontmoedigen door wat een moeilijke arbeidsmarkt lijkt. Er zijn altijd banen voor mensen die een sterke betrokkenheid bij het beroep tonen.
Je hebt zaken behandeld als betaalbare huisvesting en bendegeweld in East Palo Alto. Waarom interesseren deze onderwerpen u en wat is uw favoriete onderwerp om over te rapporteren?
Die onderwerpen interesseren me omdat ze de nadruk leggen op bredere sociale kwesties die niet noodzakelijk een gemakkelijke oplossing hebben, maar die het dagelijks leven van mensen op een zeer directe manier beïnvloeden. Betreffende betaalbare woningen in East Palo Alto was voor mij van belang omdat het me een andere kant liet zien van de technische hoogtijdagen. Hoewel Silicon Valley aanzienlijk heeft geprofiteerd van de economische boom die de techindustrie heeft gebracht, heeft die groei ook enkele onbedoelde neveneffecten gehad, waaronder een tekort aan woningen in de Bay Area.
Het behandelen van bendegeweld was voor mij van belang omdat het een van die kwesties is die East Palo Alto al zoveel jaren teisterde, ondanks de veranderende omgeving aan de rand van de stad. Ik denk niet dat ik een favoriet onderwerp heb om over te rapporteren. Ik denk dat elk onderwerp spannend en interessant kan zijn als je eenmaal begrijpt wat er op het spel staat en hoe het de levens van mensen beïnvloedt.
Laat je niet ontmoedigen door wat een moeilijke arbeidsmarkt lijkt. Er zijn altijd banen voor mensen die een sterke betrokkenheid bij het beroep tonen.
Welke vaardigheden zijn volgens u nodig om een goede verslaggever te zijn?
Volhardend zijn en niet willen opgeven is het belangrijkste. Daarnaast is het ontwikkelen en onderhouden van relaties en vertrouwen met bronnen noodzakelijk. Ik check vaak in bij mensen, zelfs als ik niet aan een verhaal werk dat hen aangaat.
Wees woest en wees niet bang om vragen te stellen waarvan je denkt dat die misschien dwaas of dom zijn. Als je niet begrijpt waarover je schrijft, zullen je lezers dat zeker niet doen.
Loop ons door je typische werkdag.
Ik kom meestal rond 09.00 uur op kantoor en begin met het inchecken met bronnen. Als ik deze week onze POLITICO Influence-nieuwsbrief schrijf, zal ik iets eerder ingaan en zowel lobby-openbaarmakingsdocumenten als PAC-registraties indienen. Ik breng meestal de middag door met bronnen te ontmoeten en bredere verhaalideeën te rapporteren.
Vertel ons het beste verhaal dat je hebt behandeld en waarom het speciaal voor jou is.
Het meest intrigerende verhaal dat ik behandelde was het onderzoeken van de beschuldigingen van huiselijk geweld tegen Andrew Puzder, president van de arbeidsminister van president Donald Trump. Onze rapportage dat zijn voormalige vrouw op de Oprah Winfrey Show verscheen om beschuldigingen van huiselijk geweld te bespreken onthulde hun ernst en deed vragen rijzen over de omstandigheden van haar terugtrekking. Het proces om de episode te vinden, wat moeilijk was, heeft me geleerd hoe belangrijk het is om elke strategie uit te proberen om een verhaal vast te leggen. Ik heb de aflevering opgespoord door oude tv-gidsen te doorlopen en naar UCLA te vliegen om een gedeeltelijke verzameling van de Oprah Winfrey Show te doorlopen, praat met voormalige Oprah-producenten en werkbronnen op Capitol Hill.
Puzder trok zijn nominatie terug binnen de 24 uur nadat we de aflevering publiceerden. Het verhaal was een belangrijke les om volhardend en creatief te blijven en leerde me de impact van journalistiek op de verantwoording.
Je onderzoek naar binnenkomende secretaris Puzder kreeg veel aandacht. Op momenten als dat, wat is uw proces bij het verwerken van feedback van een groot publiek
Ik denk dat het belangrijk is om geen persoonlijke feedback te geven (waar ik nog steeds aan werk!). Toen we het verhaal braken, was het heel spannend om positieve feedback te krijgen van andere journalisten en nieuwsorganisaties. Maar we kregen ook kritiek van Puzder en zijn bondgenoten. Ik moest mezelf eraan herinneren dat we er alles aan deden om objectief en rechtvaardig te zijn, en dat, aan het einde van de dag, ongeacht wat iemand zegt, het er toe doet.
Wees nieuwsgierig en wees niet bang om vragen te stellen waarvan je denkt dat die misschien dwaas of dom zijn. Als je niet begrijpt waarover je schrijft, zullen je lezers dat zeker niet doen.
Wat was de grootste teleurstelling in je carrière en wat heb je er zelf van geleerd
Ik weet niet of ik een grote teleurstelling heb in mijn carrière, maar ik weet dat het aanpassen aan Washington, D.C. als stagiair voor de Los Angeles Times, moeilijk was. Ik kwam binnen met onrealistische verwachtingen van wat ik kon produceren. Vanuit die ervaring heb ik geleerd hoe belangrijk het is om om hulp te vragen en echt te luisteren naar het advies dat mensen je geven. Bijvoorbeeld: ik bleef proberen om hoorzittingen te behandelen, terwijl mijn redacteuren bleven zeggen dat er geen nieuws was van de hoorzittingen. Dat gezegd hebbende, het was een ongelooflijk belangrijke leerervaring en ik ben de redactie van de LA Times zo dankbaar dat ze geduld met me hebben en me steeds de kans hebben gegeven om te verbeteren.
Van welke prestatie ben je het meest trots op
Ik ben het meest trots op mijn berichtgeving over de beschuldigingen van huiselijk geweld tegen Andy Puzder. Maar ik ben ook trots op de onderzoeksverhalen die ik heb geschreven en die niet zoveel aandacht hebben gekregen, waaronder een verhaal dat ik schreef over waarom het zo lang duurde voordat het Labor Department zijn regelgeving voor blootstelling aan kristallijn silica veranderde en een ander verhaal dat ik schreef over bouwvakkers in het Trump DC hotel die niet goed werden betaald door hun werkgever, een onderaannemer op het terrein.
Waar zie je jezelf over vijf jaar?
Ik zou graag fulltime willen werken als onderzoeksjournalist, en kijken naar de consequenties van beleidsbeslissingen voor mensen.
Welk advies zou je je 18-jarige zelf geven?
Om meer vertrouwen te hebben dat de dingen zullen werken zoals ze zouden moeten.
Marianne LeVine is The Everygirl
Beschamend pleziertje
De vrijgezel
Nieuwste Netflix-binge
De kroon
De beste manier om te ontspannen na een lange dag
Hangende met mijn kamergenoten
Favoriete ijssmaak
Koekjes en room
Als je zou kunnen lunchen met één vrouw, wie zou dat dan zijn en waarom
Joan Didion. Haar schrijfstijl is uniek en ik heb genoten van alles wat ik ooit heb gelezen. Slouching Towards Bethlehem is een van mijn favoriete essayscollecties.