Ik was volkomen gezond, 34 en gediagnosticeerd met kanker

Je hebt kanker.

Ik denk niet dat ik ooit die woorden zal vergeten. Het was 5 oktober 2017. Er was die dag vreselijk verkeer. Ik was te laat en ik had geen kans om te ontbijten. Ik zei tegen mezelf dat ik, als ik deze definitieve afspraak voor de dokter uit de weg zou krijgen, zou vieren met een donut van de bakker beneden. Ja, ik ging mijn gevoelens opeten, veroordeel mij niet. Blijkt dat het een heel lange weg was om die donut te halen.

Ik begin vanaf het begin en vertel je een beetje over mezelf. Ik ben 34. Ik heb geen familiegeschiedenis van kanker. Ik ben gezond. Ik oefen regelmatig, eet goed, rook niet, ga naar de dokter en draag altijd zonnebrandcrème. En ja, ik ontdekte dat ik kanker heb.

Mijn reis begon met een onderbuikgevoel. In de afgelopen jaren had ik een aantal vrienden gehad die me hadden vertrouwd over hun problemen bij het bedenken en, als een ongehuwde vrouw van begin 30 die op een dag wanhopig kinderen wil, besloot ik mijn grote meisjesbroek aan te trekken en te kijken het bevriezen van mijn eieren. Hoewel sommigen ondersteunend waren, ontving ik talloze reacties, zoals Waarom of je bent daarvoor nog te jong, of zelfs is dat niet echt duur, ik had niet echt een antwoord op een van hen, ik vertrouwde mijn darmen en stelde de afspraak vast.

Bij mijn eerste afspraak, gaven de artsen me een echografie die een grote cyste aan mijn rechter eierstok onthulde. De artsen verzekerden me dat het niets was, 99% kans dat het goedaardig is, maar toch adviseerden ze om een ​​operatie uit te voeren om het te verwijderen, zodat het niet zou scheuren en meer ernstige interne schade zou aanrichten. Ik stemde met tegenzin in.

Chirurgie nummer één was gepland in september. Het plan was om de cyste te laten verwijderen en dan kon ik doorgaan met het invriezen van eieren; na de operatie liep ik echter mijn vervolgafspraak voor de biopsieresultaten in en kreeg het nieuws dat iedereen tegenstond.

5 oktober 2017: Ik kreeg de diagnose eierstokkanker immature teratoma (stadium 1). Zoals de artsen mij uitlegden, was de eerste cyste goedaardig; tijdens de operatie vonden ze echter een andere tumor die zich achter de operatie bevond die ze hadden gebruikt en die geen van de andere scans had laten zien, en dat was de kankergezwel.

Na dat moment voelde niets meer hetzelfde. Terwijl ik me fysiek voelde voelde ik me emotioneel erg verdoofd. Net als dat moment stomp je je teen voordat je echt de pijn voelt. Ik voelde me alsof ik in niemandsland leefde, wachtend op de paniekaanval.

De volgende paar weken waren een waas van doktersafspraken, scans, tweede en zelfs derde meningen, en heel veel wat ik lelijke tranen zou noemen. Na het bekijken van alle opties, werd het behandelplan geschetst om een ​​operatie te ondergaan om mijn rechter eierstok te verwijderen en, zolang de kanker zich niet had verspreid, hoefde ik niet door te gaan met chemotherapie. Maar er was een kans dat ik dat zou doen, wat voor mij angstaanjagend was.

Zou ik al mijn haar verliezen? Zou ik mijn baan moeten opgeven? Zou ik me de hele tijd ziek voelen? Deze vragen hadden een constante interne rotatie in gedachten. Tot nu toe had ik me helemaal niet fysiek gevoeld en voelde ik me veilig thuis, wetend dat niemand wist waar ik doorheen ging. De mogelijkheid van chemo voor mij voelde als het afnemen van al mijn wapenrusting en ongewapend het gevecht in.

Mijn operatie was gepland midden november, wat in medische termen heel snel gaat, maar in de echte wereld voelde het alsof de tijd stilstond. Elke dag ging ik aan het werk om mijn geest bezig te houden met iets anders dan kanker, en ik bracht mijn nachten door met het consumeren van zoveel mogelijk kennis als ik maar kon. Ik lees elk boek dat aan mij wordt aanbevolen. Ik heb supportgroepen bijgewoond. Ik reikte naar anderen die soortgelijke ervaringen hadden voor ondersteuning. Kortom, ik probeerde alles wat ik had aanbevolen. Niets maakte me normaal.

Ik ging naar de operatie en voelde me bang en angstig. Ik geloofde in mijn hart dat het goed zou komen, maar ik zag de angst op ieders gezicht toen ik mijn verhaal deelde. Ik geloof heilig in de hoop op het beste, bereid me voor op de slechtste mantra en heb veel meegemaakt in mijn leven. Dit zou een van die cruciale momenten worden die ik op een dag met mijn kinderen deel, wanneer ik zeg dat ze dapper moeten zijn en de uitdagingen van het leven het hoofd moeten bieden.

Gelukkig, op Thanksgiving, dat jaar na operatie nummer twee, kreeg ik het nieuws dat ik kankervrij was. Dat betekende dat ik het volgend jaar nauwlettend in de gaten moest worden gehouden, maar in wezen had ik een schone gezondheidsverklaring en ja, ik zou die donut kunnen hebben.

Als je kanker hebt, verander je. Voor mij was het de eerste keer dat ik mijn eigen sterfelijkheid voelde. Als gezonde vrouw in mijn vroege jaren dertig, had ik nooit een mogelijkheid bedacht waar mijn leven misschien korter zou worden. Nu word ik elke ochtend wakker en ben ik dankbaar voor dit leven en alle ups en downs die het met zich meebrengt.

Dat wil niet zeggen dat het gemakkelijk was. Kanker was zonder twijfel het moeilijkste wat ik tot nu toe heb meegemaakt in mijn leven. Behalve dat ik ziek was, heb ik een hartverscheurende breuk doorstaan. Hoewel ik in mijn hart weet dat de relatie niet klopte, het afscheid nemen van iemand nooit gemakkelijk is, en op eigen benen staan ​​als je zwak bent, zoals de hel moeilijk is om te doen.

met dank aan Morgan Bellock

Maar sindsdien zijn er verbazingwekkende dingen gebeurd. Dankzij het geweldige team in Northwestern en het Livestrong-programma dat mijn behandeling sponsorde, kon ik mijn eieren invriezen. Het duurde twee volledige cycli, veel zelfopgelegde injecties per dag en meer bloedafnames dan ik tot nu toe in mijn leven had, maar uiteindelijk waren ze in staat om 10 oöcyten op te halen. Als dit jaar me iets heeft geleerd, is het dat het leven wat curveballs kan gooien, en dit voelt als een klein vangnet voor wat er daarna in het leven gebeurt.

Om transparant te zijn, weet ik niet zeker wat de toekomst voor mij in petto heeft. Ik heb nog steeds een werkende eierstok (Lefty zoals mijn vrienden het liefdevol hebben genoemd) en hopelijk kan ik op een dag kinderen krijgen. Maar het kan voor mij buitengewoon moeilijk zijn en het kan ook nooit gebeuren. Ik heb geleerd dat ik daar ok mee ben en na dit alles is een van de lessen die ik heb geleerd dat wat is bedoeld te zijn.

Ik heb ook geleerd dat ik sterker ben dan ik denk. Ik heb geleerd dat hoewel ik een klein persoon kan zijn, ik een zeer grote stem heb en ik kan het gebruiken om een ​​impact te maken die vooruitgaat. Ik heb geleerd dat littekens (zowel fysiek als emotioneel) in de tijd genezen. Ik heb geleerd dat de mensen die van je houden, voor je zullen verschijnen en degenen die dat niet doen, zijn je tranen niet waard. Ik heb geleerd dat TV overdag echt heel erg saai is. Ik heb geleerd dat een goede gezondheid het grootste geschenk is (maar goede wijn komt op de tweede plaats). Maar bovenal heb ik geleerd dat het leven moeilijk is, maar wat nog belangrijker is, ik ook.