Bij elke start van een nieuwe zomer, dat sprankje hoop en dat al te bekende gevoel van opwinding over wat de zomer inhoudt, verpakt ons in haar warme omhelzing. De mogelijkheden van zomerse romances en alle magie en avontuur die ze met zich meebrengen, kunnen ons doen verlangen dat die zomermaanden de rest van het jaar terugkeren. Als je een hele zomer voor de boeg hebt, voelt het soms alsof er iets kan gebeuren, vooral als je degene ontmoet waarvan je hoopt dat die je zomer ten goede kan veranderen.
Onlangs ging ik naar een screening voor de film Hoe het ooit was en de herinneringen aan de sensatie van een zomerse romance kwamen snel terug. In de film gaat de hoofdpersoon Duncan op vakantie met zijn moeder en zijn moeders vriend (Steve Carrell), waar de hele familie hun tijd doorbrengt met genieten van het strand, de zon en elkaar. Natuurlijk, de zomer is niet alles zoals het gevormd is en Duncan vindt zichzelf meerderjarig op meer dan één manier. Wanneer hij het buurmeisje (letterlijk) ontmoet, neemt zijn zomer een draai voor het spannende. Wat ik het leukst vind aan deze film is dat Duncan de verlegen man is, die de ontluikende zomergelukssfeer tussen hem en zijn buurman aan het strand veel aantrekkelijker maakt. Je zult merken dat hij gedurende de hele film wroet op zijn succes.
De Way Way Back neemt je mee door de achtbaan van emoties die een zomerse liefde kan brengen. Het zal je het theater nostalgisch maken voor die familievakanties waar niets leek te kloppen en waar je verliefdheid op die ene kerel indruk maakte, zelfs al was het alleen maar voor de zomer. Zelfs als alles wat je overhoudt de herinneringen zijn, is er niets dat lijkt op een zomer omringd door de mensen van wie je houdt. Zou je niet willen dat je terug zou kunnen gaan